Heftur með gaddavír
í kjaftinum sem blæðir mig
Læstur er lokaður
inn í búri
Dýr nakinn ber á mig
Og bankar upp á frelsari
Ótaminn setur í ný batterí
Og hleður á ný
Og hleður á ný
Og hleður á ný
Og hleður á ný
Við tætum tryllt af stað
út í óvissuna þar
til að við rústum öllu og reisum aftur
Aftur á ný
Aftur á ný
Aftur á ný
Aftur á bak þar sem við ríðum
Aftur með gaddavír
á kjaftinum sem rífur upp gamalt gróið sár
Er orðinn ryðguð sól
Rafmagnið búið
Mig langar að skera
Og rista sjálfan mig á hol
En þori það ekki
Frekar slekk ég á mér
Aleinn á ný
Nuove batterie
Un filo spinato è stato fissato alla mia bocca sanguinante,
sono rinchiuso in una gabbia,
percosso da animali nudi;
un liberatore bussa alla mia porta,
indomito, mi inserisce delle nuove batterie
e ricarica ancora una volta
e ricarica ancora una volta
e ricarica ancora una volta
e ricarica ancora una volta
Spicchiamo il volo
verso l’ignoto,
fino a quando non avremmo distrutto ogni cosa e saremo padroni
ancora una volta
ancora una volta
ancora una volta
ancora una volta, come in passato, quando dominavamo.
Di nuovo il filo spinato ritorna
nella mia bocca, riapre una ferita guarita da tempo.
La mia anima si sta arrugginendo,
la corrente elettrica è saltata.
Voglio recidermi,
farmi a fette fino a morire.
Ma non oso rischiare tanto.
Mi rinchiudo in me stesso, invece,
da solo, ancora una volta.