Hamagangur, ég þusti niður að læknum
Bjargvættur
Ég gerði skip tilbúið og fór með litla bæn
Því ég var hræddur
Sólin skein og lækurinn seytlaði
Sóley, sóley flugurnar drepast
En í dag á ég að bjarga sem flestum flugum
Með spotta í skip ég er með í hvorri hendi – ákveðinn
Ég kasta þeim út í hylinn og reyni
Að hala flugurnar inn áður
En seiðin ná til þar sem þær berjast
Við strauminn og vatnið
Þannig líður dagurinn
Sjálfur kominn um borð, var farinn að berjast við bæjarlækinn
Sem hafði þegar deytt svo margar
Ég næ ekki andanum og þyngist við hverja öldu
Mér vantar kraftaverk
Því ég er að drukkna syndir
Ég reyni að komast um borð
Ég dreg í land og bjarga því sjálfum mér aftur,
aftur á bakkann
Á heitan stein ég legg mig og læt mig þorna aftur
Ég kasta þeim út í hylinn og reyni
Að hala flugurnar inn áður
En seiðin ná til þar sem þær berjast
Við strauminn og vatnið
Gustur, allur rennblautur
Frakkur finnur hvernig báturinn er kominn og mesta straumnum
og landið smám saman nálgaðist
Hann er bæði um borð í
Sjó og landi bjargandi
Flugunum sem farast hér
Þó sér í lagi sjálfum sér
Eilíft stríð og hvergi friður
En það verður einhver að fórna sér
Dagarnir eru langir
Il salvatore di mosche
Un tumulto. Mi precipito al lago, come
un salvatore.
Ho allestito una barca, e recitato una piccola preghiera,
per placare il mio terrore.
Il sole splendeva, e la corrente del lago scorreva.
Girasoli…girasoli, mosche che muoiono.
Sono determinato, in entrambe le mani stringo un retino,
li getto nell’abisso, nel tentativo di catturare le mosche prima che lo facciano i pesci, raggiungendole dove la corrente è loro avversa.
Così, il giorno termina.
Mentre salgo a bordo, inizio a lottare contro la corrente
che ha già mietuto molte vittime in passato.
Non riesco più a respirare, ad ogni onda sprofondo più in basso.
Ho bisogno di un miracolo, perchè sto affogando sotto il peso dei miei peccati.
Tento di nuovo si dalire a bordo, raggiungo la riva, e sulla spiaggia
finalmente sono salvo.
Mi stendo su di una roccia ardente, lasciandomi asciugare.
Mi getto nell’abisso nel tentativo
di catturare le mosche prima che lo facciano i pesci, raggiungendole dove la corrente è loro avversa.
Gustur è completamente fradicio
Frakkur si rende conto che la barca si è salvata dalla corrente tempestosa e che la terra ferma si sta lentamente avvicinando.
Lui è per entrambi,
sul mare e sulla terra emersa, il salvatore delle mosche che ivi muoiono,
ma soprattutto il salvatore di se stesso.
Una guerra eterna, in nessun luogo la pace.
Qualcuno dovrà pur sacrificarsi.
I giorni scorrono lentamente.